Праз шмат гадоў Рэм Іосіфавіч Вадэйка , які ў 1940-1941 вучэбным годзе вучыўся ў 5 класе, напісаў аб сваёй піянерважатай песню, у якой ёсць такія словы:

​

«В той довоенной СШ 25-й
Римма была пионерской вожатой. 
Бей в барабан, пионерия, снова – 
Помни вожатую Римму Шершневу!»

​

У 1941 годзе  Рыма скончыла 9 класаў. Грымнула Вялікая Айчынная вайна. Бацька сышоў на фронт, а Рыма з маці і сёстрамі эвакуяваліся ў сяло Тоцкае Чкалаўскай, зараз Арэнбургскай, вобласці. Маці стала працаваць у калгасе "Маяк Ільіча". Рыма вучылася ў 10-м класе, уступіла ў камсамол, арганізавала ў школе камсамольска-моладзевую брыгаду, якая дапамагала калгаснікам на ўборцы ўраджаю.

Дзяўчына прасілася на фронт, у ваенкамаце адмовілі: маладая яшчэ. Тады яна звярнулася ў ЦК УЛКСМ. Яе выклікалі ў Маскву. Яна з'ехала 1 чэрвеня 1942 гады на другі дзень пасля атрымання атэстата аб заканчэнні  сярэдняй школы. У Маскве Рыма вучылася ў адмысловай выведшколе асновам баявой падрыхтоўкі, падрыўной справе, асаблівасцям партызанскай барацьбы  ў тыле ворага. Яна аказалася здольнай вучаніцай - трапна страляла (вось дзе спатрэбіліся заняткі ў гуртку, асвоіла абавязкі мінера і радыста, магла прабегчы дзесяць кіламетраў па перасечанай мясцовасці, сыходзячы ад пераследу і заблытваючы сляды, навучылася скакаць з парашутам.

З Масквы пісала маме і сястры Але пісьмы (пяць з іх цяпер захоўваюцца ў музеі 25-й гімназіі) аб сваёй вучобе: "Справа, якой я навучаюся, - не з лёгкіх, але найболей цікавых, і я спадзяюся, што выканаю ўсё, што ад мяне запатрабуецца, з гонарам…"

Мара дзяўчыны ажыццявілася - яе залічылі ў спецатрад  імя Мікалая Гастэла для закіду ў тыл ворага. На іспыце палкоўнік Арлоў Міхась Фёдаравіч, вельмі скупы на хвалу, ставячы Рыме "выдатна", сказаў: "Малы залатнік, ды дарог!". І гэта было заслужана, у гэтай маленькай далікатнай дзяўчыны была нейкая адмысловая ўнутраная сіла, якая дазволіла ёй абыйсці шматлікіх дужых хлопцаў.

У жніўні 1942 гады камсамольска-моладзевы атрад ім. Мікалая Гастэлы , які складаўся з юнакоў і дзяўчын 17-18 гадоў, выехаў з Масквы да лініі фронту. Успамінае радыстка атрада, сяброўка Рымы Шаршневай Людміла Галаванава : "Нас было 60 байцоў, маладых, гарачых, гатовых у імя Радзімы на любыя выпрабаванні. Рыма была самой малодшай. І вельмі хваляваліся з-за маленькага росту, баялася, што прычэпяцца і пакінуць у Маскве. Яе ўсе любілі. За шчырасць і дабрыню. А яшчэ за песні. У самыя цяжкія хвіліны, падбадзёрваючы таварышаў, яна напявала: "І той, хто з песняй па жыцці крочыць, той ніколі і нідзе не знікне".

Аповед Людмілы Галаванавай дапоўніла былая партызанка Ніна Макарава:

- Наша сустрэча з Рымай Шаршнёвай  адбылася ў вёсцы Касачава  Смаленскай вобласці, дзе атрад ім. Гастэла  рыхтаваўся да пераходу праз лінію фронту. Як цяпер памятаю - у хату ўвайшла юная дзяўчына, невялікага росту, з доўгай касой і вялікімі карымі вачамі…

Пасля прыняцця Партызанскай прысягі "…клянуся, што не пашкадую ні сіл, ні самога жыцця для вызвалення майго народа ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў…" атрад праз Суражскія вароты перайшоў лінію фронту і пачаткаў свой шлях па тыла суперніка, шлях даўжынёй 1200 км.

Рыма была зацверджаная сувязной  ЦК камсамола Беларусі і павінна была ў варожым тыле наладзіць сувязі паміж падпольнымі групамі і ЦК УЛСМБ (Ленінскі Камуністычны Саюз Моладзі Беларусі), першым сакратаром якога быў Кірыла Трафімавіч Мазураў.

Шлях у штаб Мінскага партызанскага злучэння быў вельмі цяжкім, атрад амаль усю дарогу ішоў пешшу, прычым з велізарным грузам на плячах: боепрыпасамі, зброяй, выбуховымі матэрыяламі.

Аб гэтым паходзе так успамінаў Анатоль Юльянавіч Дзенісевіч, упаўнаважаны ЦК ЛКСМБ, таксама пасланы ў тыл ворага: "…І пазней, у цяжкім баявым паходзе, я бачыў, як сярод маскоўскіх камсамольцаў-гастэлаўцаў Шаршнёва  ўстойліва пераносіла пазбаўленні. На кожным байцу - зброя, боепрыпасы, рэчавы мяшок, Тут і хлопцам цяжка, не тое, што дзяўчыне… Я прапанаваў Рыме перадаць нам свой рэчавы мяшок, але яна і слухаць не жадала. Мы адмералі тады па тылах, памятаецца, 1200 км без малога, і Рыма была, як і ўсё…"

Прыбыўшы на месца прызначэння, у партызанскі атрад, Рыма працавала не толькі сувязной.  Яна вельмі добрае выконвала працу па арганізацыі падпольных моладзевых груп, бясстрашна пранікала ў населеныя пункты і распаўсюджвала савецкія газеты, лістоўкі, праводзіла зборы моладзі і сялян, гутарыла з імі. У сваю чаргу, моладзь хавала яе ад фашыстаў, дапамагала ёй сыходзіць незаўважанай.
У самім атрадзе Рыму вельмі любілі за яе сціпласць, спагадлівасць і мужнасць. Таццяна Аляб'еваа, яшчэ адна сувязная атрада ім. Гастэла , успамінала: "Рыма была вельмі сціплай. Спяваць любіла і песень ведала мноства. Сядзе, бывала, у кутку і ціхенька пра сябе напявае. Любы загад выконвала ў строгай дакладнасці і нікому не распавядала аб тым, як ёй пры гэтым дасталася…"

Лідзія Васільеўна Шаршнева атрымала адзіны ліст ад Рымы з варожага тылу. Там  былі такія радкі: "Не турбуйся, мама, я жыву лепш быць не трэба, застануся жывая, вельмі шмат распавяду цікавага. А перамога будзе за намі".

Гэта было апошняя вестка ад Рымы.

25 лістапада 1942 гады брыгада Розава, у якой ваяваў атрад ім. Гастэла , атрымала загад разграміць буйны нямецкі гарнізон, які рабіў крывавыя расправы над мірным насельніцтвам. Гарнізон знаходзіўся ў вёсцы Ломавічы Кастрычніцкага (зараз Светлагорскага) раёна. Фашысты пабудавалі магутныя ўмацаванні - роў, калючы дрот, дзоты і доты. Для большай бяспекі спалілі навакольныя вёскі, знішчылі мясцовых жыхароў, западозраных у сувязях з партызанамі.

На світанку, у сапраўды прызначаны час, групы партызан занялі свае пазіцыі. Рыма, узброеная гранатамі і аўтаматам, была ў роце камандзіра Паўла - чалавека вялікай адвагі і адвагі.

Напад пачаўся па сігнале. У паветры раздаўся грукат кулямётаў і аўтаматаў. Партызаны паспяхова блакавалі шэсць варожых дзотаў, размешчаных па абодвух  баках  найболей умацаванага цэнтральнага дзота , які прыкрываў  падыход да вёскі. Гэты, сёмы дзот, не змаўкаў. Партызаны падпаўзалі да яго ўсё бліжэй і бліжэй. Пад суцэльным агнём Рыма паўзла следам за камандзірам. Раптам яна спатыкнулася аб яго параненае цела. Рыма разарвала яго кашулю і спехам перавязала рану. А потым паднялася ва ўвесь рост і пабегла да дзота. Прабегшы 15-20 метраў, яна звалілася на снег і зноў папаўзла. Затым ускочыла і кінула наперад гранату. А яшчэ праз хвіліну кінулася на амбразуру дзота, і фашысцкі кулямёт змоўк. Партызаны з апантаным "Ур-рр-а-а!" ірвануліся наперад. Дзот быў узяты, фашысты знішчаныя. А Рыма, цяжка параненая, сцякала крывёй. Яе прывезлі ў атрад на базу. Неабходна было тэрміновае пераліванне крыві. Донарам готаў быў стаць кожны, але патрэбнага медыцынскага абсталявання ў лесе не было. Рыма пражыла яшчэ дзесяць дзён. Амаль увесь гэты час яна была без прытомнасці, а калі ачулася, то сказала сваім сяброўкам-аднапалчанкам  Галіне Кіравай і Ніне Макаравай "Дзяўчынкі, толькі не пішыце маме, што мяне раніла".

Рыма памерла ў 18 гадзін 30 хвілін 6 снежня 1942 года, партызанскі лекар нічым не змог дапамагчы - у дзявоцкім целе больш дзясятка кулявых ран.

Пахавалі Рыму з усімі воінскімі ўшанаваннямі ў вёсцы Жывунь Любанскага  раёна Мінскай вобласці. На жалобным мітынгу партызаны пакляліся адпомсціць ненавісным ворагам за смерць адважнай гераіні. З усіх страт гэтага бою згуба 17-гадовай  Рымы была самой цяжкай згубай. Яе аплаквалі ўсе. Рыма любіла спяваць. І пасля стрэльбавых залпаў над дамавінай любай сяброўкі Таццяна Аляб'ева  выканала на матыў "Песні аб казачку" Мацвея Блантэра "Песню аб сяброўцы Рыме Шаршнёвай":