Млынскі Барыс Маркавіч - закончыў 6 класаў даваеннай  25-ай школы імя А .Чарвякова. 2 гады быў у мінскім гета, затым перавялі ў канцлагер у Трасцянец.  Уцек у партызаны. Змагаўся ў Налібокскай пушчы Валожынскага раёна. Жыве ў Ізраілі. Спецыяльна прылятае  на сустрэчу са сваей маладосцю. Партызан, быў паранены, інвалід вайны, узнагароджаны ордэнам Вялікай Айчыннай вайны,  шматлікімі медалямі. Аўтар кнігі "Страницы жизни времен катастрофы".

Вось як успамінае гета Млынскі Барыс Маркавіч: "6 лістапада 1941 г ў 5 гадзін раніцы лагер быў акружаны суцэльным ачапленнем паліцыянтаў, немцаў і літоўцаў. Яны стаялі за драцяной агароджай лагера праз кожныя 20 метраў і стралялі ў кожнага, хто спрабаваў падысці да драцянога плота. Вырвацца з лагера было практычна цалкам немагчыма. У лагер  на пляц перад біржай працы  заехалі некалькі дзясяткаў крытых аўтамашын з карнікамі - літоўцамі, эсэсаўцамі, гестапа. Людзей выцягвалі з хат прыкладамі вінтовак, дубцамі заганялі ў аўтафургоны і вывозілі за горад у процітанкавыя равы, дзе і расстрэльвалі. Тых, хто спрабаваў збегчы, супраціўляся, забівалі на месцы. Тут жа на пляцы ў фашыстаў была арганізаваная сталовая, куды ім прывозілі ў тэрмасах гарачую ежу і скрыні з гарэлкай. Страцячы  ўсё чалавечае, фашысты пілі, гвалтавалі і забівалі ўсіх, хто трапляўся ім на вочы. Тры дні  працягваўся пагром, пасля чаго ачапленне знялі і ў лагеры на час перастала чуцца бесперапынная стральба. Тых, каго забілі і не вывезлі, немцы прымусілі зняволеных прыбіраць самім. На калёсы і тачкі грузілі трупы дзяцей і маці з пабітымі прыкладамі вінтовак галовамі, ізуродаваныя штыкамі целы мужчын і старых. Усе трупы звальвалі на габрэйскім могільніку, змешчаным у чарце гета. У траншэі кідалі трупы і прысыпалі нягашанай вапнай , закопваць трупы забаранялася, і толькі пасля таго, як траншэі і ямы былі цалкам заваленыя целамі людзей, іх прысыпалі зямлёй.

Часам фашысты прыводзілі да ям людзей, прымушалі распранацца дагала і спіхалі туды жывымі, паліваючы зверху агнём з аўтаматаў. Некаторыя былі яшчэ жывыя, але фашысты не звярталі на гэта ўвагі і засыпалі іх нягашанай вапнай Ні на адзін дзень у лагеры не спыняліся забойствы. Розніца толькі ў тым, што часам забівалі дзясяткі, а ў іншыя дні сотні або тысячы чалавек"