Ёсць на Брэстчыне невялікая беларуская вёсачка Жытлін. Сюды штогод у апошні дзень мая прыязджаюць тыя, хто ў цяжкі я для Радзімы гадзіны са зброяй у руках стаў на бязлітаснае змаганне з фашысцкімі акупантамі.

Сюды, у родную вёску, на сустрэчу з баявымі таварышамі прыязджае і наша Марыя Іванаўна Міраноўская - токар механічнай майстэрні. Шматлікіх няма на сустрэчы, яны аддалі сваё жыццё за волю нашай Радзімы, але аб іх памятаюць, над імі долу схіляюць галовы жывыя. Баявыя таварышы ніколі не забудуцца камандзіра атрада Чарткова і камісара Паршына, - кажа Марыя, - і двух маладых лётчыкаў, аддаўшых жыццё ў няроўным баі з фашысцкімі сцярвятнікамі над яе роднай вёскай, і шматлікіх-шматлікіх іншых герояў. Аб доблесці і мужнасці гэтых людзей кажа помнік, узведзены на іх зямлі, каля падножжа якога схіляюць галовы баявыя сябры, калгаснікі, школьнікі.

На месцы былых партызанскіх стаянак адноўленыя зямлянкі. Нам да болю ў сэрца дарагі я гэтыя месцы, - кажа Марыя. Вельмі ярка ўстае ў памяці ўсё перажытае, выпакутаванае, калі вяртаюцца ў гэтыя месцы. З вялікай цікавасцю слухае моладзь успаміны старэйшых.
Дзяцінства і ранняя юнацкасць Марыі мінулі бязрадасна ў панскай Польшчы. Калі Заходняя Беларусь была вызваленая ад польскіх магнатаў, усе сяброўкі Машы пайшлі ў школу, а 14-гадовая Маша павінна была працаваць і быць гаспадыняй хаты як старэйшая - памерла маці. Потым уварваліся фашысты. І Марыя разам з аднавяскоўцамі дапамагае змучаным, галодным параненым чырвонаармейцам, з баямі якія ідуць на ўсход.

Пачаліся цяжкія дні акупацыі. Фашысты, уварваўшыся на тэрыторыю Беларусі, рабуюць, забіваюць мірных жыхароў, паляць вёскі. Не абышлі фашысты і родную вёску Марыі Жытлін. Загінула бабуля, і Марыя 16-гадовай дзяўчынкай ідзе ў партызанскую брыгаду імя Дзяржынскага ў атрад імя Сільніцкага, каб помсціць фашысцкім катам за зняважаную родную зямлю, за смерць савецкіх людзей.
За гады партызанскага змагання прыйшлося шматлікае перажыць - партызанскія баі, блакады, холад, голад, - не было ні сну, ні адпачынку. Нішто не зламала юную Марыю. Яна вынесла ўсё, выдужала і дачакалася перамогі.

Цяпер добрасумленна працуе ў нашым калектыве. Працуе так, як гэтага патрабуе Радзіма. Яна не жадае, каб цяперашняя моладзь падвяргалася такім выпрабаванням, якія выпала перажыць ёй.