Сваё імя вуліцы Мінска пакінуў і Ляўкоў Анатоль Максімавіч (1922-1943), хоць і цяжка дваццацігадовага хлопца зваць па імі па бацьку. "Толік Маленькі", так клікалі яго таварышы па падполлі, верагодна, з-за  маленькага росту. У ваенны час на мінскіх вуліцах арганізатар падпольнай моладзевай групы Толік Ляўкоў  імкнуўся быць непрыкметным. Яго кватэра на вул. Ціхай, дзе ён жыў з малодшай сястрой і старэнькай бабуляй (яго бацька - сакратар Прэзідыўма Вярхоўнага Савета БССР - і маці былі рэпрэсаваныя ў 1937 годзе), стала канспіратыўнай, месцам сустрэч маладых падпольшчыкаў. Члены  групы выводзілі ваеннапалонных у партызанскія атрады, здзяйснялі дыверсіі на чыгуначнай станцыі, здабывалі і перадавалі партызанам зброю і боепрыпасы. А. Ляўкоў удзельнічаў у пакаранні смерцю правакатара СД, быў перапраўлены ў партызанскі атрад у Налібоцкай пушчы, стаў самым удачлівым выведнікам, неаднаразова здзяйсняў дыверсіі ў Мінску, арганізаваў выбух нафтабазы ў Чырвоным Урочышчы, двух цыстэрнаў з гаручым на станцыі Мінск. Цесна супрацоўнічаў з Янам Кабушкіным, выконваючы яго даручэнні. Выдадзены правакатарам, пры арышце адстрэльваўся да апошняга патрона, быў цяжка паранены. Яго, параненага, гестапаўцы спрабавалі падкупіць, але сустрэўшы адмову, жорстка катавалі і раздзіралі. Анатоль Ляўкоў  мужна вынес усё. Яго спалілі ў Трасцянцы ў лістападзе 1943 гады. На старонках кнігі І. Новікава "Руіны страляюць ва ўпор" Толік Ляўкоў  назаўжды захаваны самаадданым, адважным, адданым юнаком з "блакітнымі вачамі, заўсёды поўнымі душэўнай цеплыні і зычлівасці".