Да вайны я жыла ў Харкаве на Украіне. Скончыла медвучылішча. У ваенкамаце я стаяла на ўліку як малодшы лейтэнант медыцынскай службы. Але з пачаткам вайны ў войска я не была закліканая, бо была прызнаная непрыдатнай да воінскай службы з-за перанесеных траўмаў: я звалілася з балкона чацвёртага паверху.

Аднойчы праз Харкаў праязджала воінская частка. Я сустрэлася з камандаваннем часткі, сказала, што я па спецыяльнасці аперацыйная сястра. Такія кадры былі патрэбныя. Мне параілі напісаць заяву з просьбай залічыць мяне ў склад часткі добраахвотнікам. Так я патрапіла ў 504-ы БАО 2-ага паветранага войска 1-га Украінскага фронту. Камандзірам батальёна быў палкоўнік Лагінаў. Наш батальён абслугоўваў тры знішчальныя паліцы, якія размяшчаліся ў пяці-сямі кіламетрах адзін ад аднаго. Нам прыходзілася дзяжурыць на аэрадроме, выпраўляць у бой і сустракаць лётчыкаў, аказваць дапамогу параненым і хворым. Шмат надавалася ўвагі прафілактычнай працы ў паліцах, рабілі прышчэпкі супраць сыпнога і брушнага тыфа. Аб медыцынскім персанале выяўляў клопат камандзір медбатальёна капітан медслужбы Міцяеў . Жылі мы ў зямлянках пры санчастцы. Лётчыкі нас апякалі, імкнуліся дапамагчы нам, чым толькі маглі.
Невяртанне з баявога задання лётчыкаў мы ўсе ўспрымалі як асабістае гора. Прынята  было чакаць вяртанне  кожнага з іх на працягу месяца: месца,  на якое не вярнуўся,  заставалася не занятым, на стол ставілі для яго талерку і лыжку. Гэта былі вельмі цяжкія дні... Елі ўсё ціха, не размаўляючы, не паднімаючы вачэй.

Мой баявы шлях пралягаў праз Украіну, Румынію, Чэхаславакію, Вугоршчыну...

Вайна скончылася... Я з'ехала ў родны Харкаў. У 1946 годзе  да мяне прыехаў мой сябар, былы лётчык. Мы неяк  адразу прасяклі сімпатыяй адзін да аднаго.  Але стрымлівалі свае пачуцці. Ён быў вельмі адважны. Атрымаў некалькі раненняў. Асабліва цяжкую траўму ён атрымаў, калі разбіўся яго самалёт. Я не адыходзіла ад яго, дапамагала яму як толькі магла. Праводзіла яго ў тылавы шпіталь. Наша сустрэча была вялікай радасцю для нас абодвух. Мы пажаніліся. Пераехалі ў Беларусь. Выгадавалі дваіх дзяцей: дачку і сына. Вось толькі гадаваць і цешыцца чатыром унукам мужу не прыйшлося, сказаліся  франтавыя раненні, ён рана памёр.

Нашы баявыя сябры не забывалі нас. Мы сустракаліся ў гарадах, якія вызвалялі ў гады вайны. Нашы аднапалчане з'язджаліся з усяго Савецкага  Саюза.  Сустракаліся як родныя людзі. Франтавое братэрства давала сілы жыць і працаваць.